از کتابِ یک عاشقانه یِ آرام (نادر ابراهیمی )

و نباید بگذاریم که عشق ، همچون کبوتری سپید ، بلند پرواز ، نقطه یی در آسمان باشد . اگر عشق را از جریانِ عادی زندگی جدا کنیم - از نان برشته ی داغ ، چای بهاره ی خوش عطر ، قوطی کبریت ، دستگیره های گُلدار ، و ماهی تازه - عشق همان تخیلاتِ باطلِ گذرا خواهد بود ؛ مستقل از پوست ، درد ، وام ، کوچه ها و بچه ها : رویایی کوتاه که آغازی دارد و انجامی ... و ناگهان از جای پریدنی ، و بطالت را احساس کردنی ، و از دست رفتنی تاسف بار ، و یاد ... (( یاد ، که انسان را بیمار میکند )) ، و خادمِ درمانده ی گذشته ها ، نه مسافرِ همیشه مسافر بودن .