سمفونی مردگان | عباس معروفی

نام کتاب: سمفونی مردگان

نویسنده : عباس معروفی

رمان

کتاب خوبی بود ولی به شدت افسردم کرد . توصیه میکنم وقتی خوشحالید بخونیدش !

کتاب محشری بود . هر بخشش از زبون یه نفر گفته شده بود و این حالت رو خیلی دوست داشتم .

نثرش هم به نسبت خوب بود . هرچند عالی نبود .

حسی که بعد خوندن کتابای مستور داشتم بعدِ خوندن این کتاب داشتم . تنهایی و تنهایی و تنهایی ! عمیق ... ریشه دار...فاجعه!

بگذریم!

کتاب رو توصیش میکنم البته نه واسه افسرده ها!

جملاتی از کتاب :

مردم پشتِ سرِ خدا هم حرف میزنند!

پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره ی خودش تنها باشد تنهاست ، نمیدانست که تنهایی را فقط در شلوغی میتوان حس کرد.

چه فرق میکند این پادشاه باشد یا آن ، برای ما که میخواهیم یک

لقمه نان بخوریم و سرمان را بگذاریم چه هیتلر ، چه رزولت، چه شاه .خر همان خر است فقط پالانش عوض میشود .

چه قدر انسان تنهاست مثلِ پر کاه در هوای طوفانی

درک او آسان تر از بوئیدنِ یک گل است ،کافی بود کسی او را ببیند.من نمیدانم آیا مادرش هم او را به اندازه ی من دوست داشت ؟ یا کسی میتوانست بفهمد دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک میکند؟ آدم پر میشود . جوری که نخواهد به چیز دیگری فکر کند .نخواهد که دلش برای آدم دیگری بلرزد و هیچگاه دچار تردید نداشتم...

عشق را باید با تمام گستردگی اش پذیرفت . تنها در جسم نمیتوان پیدایش کرد.بلکه در جسم و روح و هوا.در آینه، در خواب، در نفس کشیدن ها انگار به ریه میرود ، و آدم مدام احساس میکند که دارد بزرگ میشود .

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهاست ، چون نمیتواند به هیچکس جز همان آدم بگوید که چه احساسی دارد. و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق میکند، تنهایی تو کامل میشود .

احساس میکردم وقتی آدم تنها میشود ، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه میزند.احساس میکند آنقدر از دیگران دور شده که دیگر هیچوقت نمیتواند به آنها نزدیک شود.میبیند، میانِ این همه آدم حسابی تنهاست . یعنی هیچکس را ندارد