نام کتاب : خاطرات روسپیان سودازده ی من
نویسنده : گابریل گارسیا مارکز
مترجم : امیر حسین فطانت
توضیح کتاب :
نمیدونم این کتاب در حال حاضر چاپ میشه یا نه . ولی فک نمیکنم به خاطر محتواش چاپ شه :دی
در هر حال اگه پیداش نکردید سایت نود و هشتیا این کتاب رو تایپ کرده. اگرم پیداش کنید احتمالا اینقد سانسور داره که چیزی از متنش نفهمید :دی
داستان در مورد یه پیرمرد نود ساله هست که ازدواج نکرده و به جای ازدواج همش با روس.پی ها بوده و توی نود سالگی عاشق یک دختر چهارده ساله میشه. نکته ی جالب کتاب برخورد شخصیت اصلی کتاب که همون پیرمرد نود ساله هست با مقوله ی سن و سال و پیریِ . احساساتی که آدم توی پیری تجربه میکنه . فکر کردن به مرگ در طول زندگی و ازین نوع مسائل
کتاب حدود نود صفحست و در کل برای من جذابیت و درون مایه ی آنچنانی نداشت . ترجمه ای هم که من خوندم ترجمه ی خیلی روان و خوبی بود .
قسمت هایی از کتاب :
1) همیشه فکر میکردم از عشق مردن یک تعبیر شاعرانه است.آن روز بعد از ظهر وقتی بی گربه و بی او به خانه برگشتم برایم ثابت شده بود که مردن از عشق نه تنها ممکن است بلکه خود من پیر و بی یار داشتم از عشق می مردم.اما در عین حال فهمیدم که عکس آن هم حقیقت معتبری بود.لزت این غم را در دنیا با هیچ چیز عوض نمی کردم. بیش از پانزده سال سعی کرده بودم اشعار لئوپاردی را ترجمه کنم و فقط آن روز بعد از ظهر بود که عمق آن را دریافتم : وای بر من ، این عشق است ، چنین خانمان بر انداز.
2) واقعیت این بود که با روح خود در آرامش نبودم و از ضعف خود در مقابل عشق ، به پیر بودن خود آگاه می شدم.
مارکز کلا نچسب می نویسد. این هم از همه نوشته هاش نچسب تر است.
راستش این اولین اثری بود که از این نویسنده خوندم
قبول دارم خیلی دلچسب نبود . پس با این اوصاف از بدترین اثرش شروع کردم :دی
مرسی از توضیحتون