باید از یاد ببریم که مُحتَمل است سعادت چیزی دور از دسترس باشد ؛ چرا که تنها اعتقاد به این که سعادت ، دور از دسترسِ ماست، سعادت را دور از دسترسِ ما نگه میدارد.
هیچ چیز همچون اراده به پرواز ، پریدن را آسان نمی کند .
و هیچ چیز همچون باورِ ساده دلانه و صمیمانه ی سعادت ، سعادت را به محله ی ما ، به کوچه ی ما ، و به خانه ی ما نمی آورد.
سعادت ، شاید ، چیزی نباشد الّا همین اعتقادِ مومنانه به سعادت .
از کتابِ یک عاشقانه یِ آرام | نادر ابراهیمی